JAN PAWEŁ II
Kultura powołaniowa
Przede wszystkim pragnę zwrócić uwagę na pilną potrzebę kultywowania tego, co możemy nazwać „podstawowymi postawami powołaniowymi”, które ożywiają autentyczną „kulturę powołaniową”. Tymi elementami są: formacja sumień, wrażliwość na wartości duchowe i moralne, krzewienie i obrona ideałów ludzkiego braterstwa, świętość życia, solidarność społeczna i ład obywatelski. Jest to kultura, która pozwala współczesnemu człowiekowi odnaleźć siebie, przywłaszczając sobie nadrzędne wartości miłości, przyjaźni, modlitwy i kontemplacji. Ten świat, nękany często bolesnymi przemianami, bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje świadectwa ludzi dobrej woli, a zwłaszcza życia poświęconego najwyższym i najświętszym wartościom duchowym, aby naszym czasom nie zabrakło światła najwznioślejszych zdobyczy ducha. Obecnie istnieje szeroko rozpowszechniona kultura, która skłania młodych ludzi do zadowalania się skromnymi projektami, które są znacznie poniżej ich możliwości. Ale wszyscy wiemy, że w rzeczywistości w ich sercach jest niepokój i niezadowolenie w obliczu efemerycznych osiągnięć; jest w nich pragnienie wzrastania w prawdzie, autentyczności i dobroci; jest oczekiwanie na głos, który woła ich po imieniu. Co więcej, ten niepokój jest właśnie znakiem niezbywalnej konieczności kultury ducha. Dzisiejsze duszpasterstwo powołaniowe rozwinęło ten wymiar historyczno-kulturowy, który podkreśla nie tylko kryzys, ale także budzenie się powołań. Dlatego konieczne jest krzewienie kultury powołaniowej, która potrafi rozpoznać i przyjąć to głębokie pragnienie człowieka, które prowadzi go do odkrycia, że tylko Chrystus może mu powiedzieć całą prawdę o jego życiu. (XXX Światowy Dzień Modlitw o Powołania, 1993)